Dorosły pacjent – pierwsza wizyta

Konsultację zaczynam zwykle od rozmowy z pacjentem. Ważną kwestią jest ustalenie jaki jest powód wizyty u logopedy, jakie są motywy podjęcia terapii oraz jaki dana osoba dostrzega problem. Często zadaję pytanie, czy pacjent chodził wcześniej do logopedy (kiedy?, jak długo trwała terapia? czego dotyczyła?), czy leczył się ortodontycznie (czy i z jakiego powodu nosił aparat ortodontyczny?, czy efekty się utrzymały?) oraz czy współpracował z fizjoterapeutą. Kolejne informacje, których potrzebuję są związane ze stanem zdrowia pacjenta (czy istnieją problemy z zatokami?, czy częste są infekcje górnych dróg oddechowych?, czy w przeszłości odbył się zabieg usunięcia migdała lub plastyki wędzidełka języka?, czy zgrzyta zębami?).

Pytam o subiektywną ocenę pozycji spoczynkowej języka oraz sposobu oddychania.

Podczas rozmowy zwracam uwagę na:

– pozycję ciała i głowy (w razie wątpliwości odsyłam do fizjoterapeuty);

– zakres ruchomości żuchwy podczas artykulacji (w razie wątpliwości odsyłam do fizjoterapeuty stomatologicznego);

– nadmierne napięcie mięśni w sferze orofacjalnej podczas mówienia;

– asymetrie w funkcjonowaniu mięśni twarzy;

– sposób oddychania w trakcie mówienia i słuchania;

– ruchy języka podczas mówienia;

– nawyki, parafunkcje w obszarze orofacjalnym: przygryzanie policzków, oblizywanie ust, obgryzanie paznokci;

– chrząkanie, kasłanie, zachrypnięty głos;

– nosowe zabarwienie głosu;

– zbyt szybkie lub nienaturalnie wolne tempo mowy.

Podczas badania właściwego sprawdzam i oceniam budowę jamy ustnej, zgryzu (w razie wątpliwości odsyłam do ortodonty) oraz funkcje . W tym momencie robię również zdjęcia (po to, aby móc odnieść się do nich w trakcie terapii lub zauważyć zmiany). Następnie sprawdzam jakość brzmienia i realizację poszczególnych głosek w sylabach, wyrazach oraz . Podczas ich oceny często nagrywam wideo.

Ostatnim i najważniejszym elementem spotkania z osobą dorosłą jest postawienie diagnozy, opisanie dysfunkcji i omówienie sposobu działania.

Z badań prof. Danuty Pluty-Wojciechowskiej

wynika, że w grupie pacjentów w wieku 15- 40 lat terapia (obejmująca poprawę pozycji spoczynkowej języka, połykania, oddychania, wywoływanie głosek) była najbardziej dynamiczna, a pozytywne zmiany przychodziły szybciej.